عشق یعنی....

عشق يعني هيچ نشنيدن زيار

عشق يعني پاکي بعد از غبار

 

                                                                                      عشق يعني صدسخن با يک نگاه

                                                                                      عشق يعني سجده اي بربارگاه

 

عشق يعني يک گذرگاه خطر

عشق يعني خنده يک رهگذر

 

                                                                                    عشق لبخندي به روي قاتل است

                                                                                    عشق گرآمد دگر حب باطل است

 

عشق يعني سوختن لب دوختن

عشق يعني خون دل اندوختن

 

                                                                                  عشق يعني گفتگويي در سکوت

                                                                                  عشق يعني زندگي در يک حبوط

 

عشق يعني درد دل با چاه  شب

عشق يعني يک وضو درنيمه شب

 

                                                                                عشق منصورست بر دار الست

                                                                                عشق بيزارست از هر بت پرست

 

عشق يعني يک محمد يک حرا

عشق پاسخ هاي مبهم برچرا

 

                                                                               عشق يعني جنگ با هفتاد تن

                                                                               عشق يعني مردن دور از وطن

 

عشق اما سرندارد بربدن

عشق يعني خفتن اما بي کفن

 

                                                                             عشق يعني «همت» اندر جبهه ها

                                                                             عشق يعني آن سکوت خيمه ها

 

عشق يعني غيبت بي انتها

عشق يعني ناجي بي ادعا

 

                                                                           عشق يعني گفتن از عمق فساد

                                                                           در دفاع از خون او از عدل و داد

 

عشق سيلي خوردن و لب دوختن

استقامت از علي آموختن

 

                                                                         عشق يعني خانه ماندن در سکوت

                                                                         زجه زهرا به هنگام قنوت

درد دلی با حاج همت

من صدای نبض شما را در میان انبوه کلمات شنیدم .( شهید همت ) ... نامی شعله ور ، می خواهم یادتان را بر تمام رودخانه های بنویسم تا همه هستی ، عطر صدای گرم شما رو بگیرد . می خواهم چفیه های بغض آلودتان را بر گردن روزگار بیاویزم . می خواهم پیراهن خونین تان را بر فراز همه کبوتر خانه ها به اهتزاز در آورم . می خواهم با زورقتان تا آبی ملکوت ، پارو بزنم ؛ آنجا که فرشتگان به استقبالتان آمده بودند . شما در آسمان هفتم قدم می زنید و من در کنار پلکان اول از نفس افتاده ام . آه چه غربتی ... ! چه غربتی که از بهشت بیرونت کنند و پنجره ملکوت را بر رویت ببندند ! دریغا ، دریغا که پای گناهکارم به قافله « ما به کربلا می رویم . » نرسیده و نمی رسد . دریغا که در دعای نورانی درگاه صبحتان متولد نشده ام . ای کاش لحظه ای در آسمان مقدس جبهه بودم . افسوس که شایستگی رسیدن به بلندای شهادت را نداشتم . روزها را بی شما ، چگونه می توان سر کرد ؟ نیستید اما جاده ای بی انتها از راهتان به جای مانده است . جاده ای روشن از راه پاکتان . جاده ای که به بهشت می رود . یادتان همیشه باقی و جاوید .

می خواهم مانند مولایم حسین بدون سر وارد بهشت بشوم

خيبر آغاز شده است و خيبريان را نداي ديدار مي دهند.دل دردلش نيست.

مي داند كه چه انتظارش را مي كشد.لحظه جدايي از خاك و رسيدن به افلاك.

تپش هاي قلبش نواي ياحسين را زمزمه مي كند:

دل هر كي با ياري خوشه يار دل من حسينه  

  ترانه اي كه دلو مي بره صداي ياحسينه

خوب مي داند كه ديگر او را ياراي زيستن در اين قفس تن نيست و نزديك است

 كه از شر ميله هاي بي احساس اين قفس دنيايي رهايي يابد و به اوج پر بكشد

 و پروازي را كه عمري آرزو داشته است تجربه كند.

گويي حاج حسين است كه صدايش مي كند:حاجي زود باش دستان قطع شده ام

 در انتظار توست.

ثانيه شمار وجودش شمارش معكوس براي پرواز دارد.همه چيز محياي رفتن

 است.برق شوق پر كشيدن نيز در آسمان چشمان ابري و باراني اش پيداست.

و اكنون وقت دل كندن است.هنگامه خداحافظي.......دلش ملتمسانه از او تقاضا

دارد كه باري ديگر مهدي كوچكش را كه در دنياي زيباي كودكانه خود و با خنده

 هايي مليح بابا را بدرقه مي كند در آغوش بكشد...اما مي ترسد، مي ترسد از

 اينكه مبادا همين چهره پاك و معصومانه پابندش كند.

با نگاهي غريب چشم از او بر ميدارد و به خدا مي سپاردش و در دل مي گويد

خدايا به او بفهمان كه دل كندم چه قدر دردناك بود اما به خاطر تو از او گذشتم.

صداي حركت ماشين همچون صداي هولناك فروريختم ديواري مستحكم در دل

همسرش تداعي مي شود كه مي داند رفتن اين بار او بي بازگشت است.

قبل از تولدش زائر حسين (ع) بود و كربلاي عشق را به چشم جان ديده بود.بر

 روي دستان خانم فاطمه زهرا(س) نفسي دوباره گرفته بود.

حالا آمده بود تا ثابت كند اگر حسيني به دنيا امده، حسيني باقي مانده و حسيني

 از دنيا خواهد رفت.آمد بود تا به خانم فاطمه زهرا(س) بگويد كه اگر سر از تن

حسين تو جدا كردند من سر مي خواهم چه كار؟

اين سر بي ارزش پيشكش خاك كف پاي نور عين تو.

و اين است مكتب عشق.......

محمد ابراهیم همت

از طرف من به جوانان بگوئيد چشم شهيدان و

تبلورخونشان به شما دوخته است بپاخيزيد واسلام وخود

را در يابيد...

در وصف حاج همت

دلم مي خواهد از ابراهيم بگويم …
باور کن حرف هايم از پر کشيدن شاپرک تکراري تر نيست
آخر مي داني ! هميشه دل تنگي هاي شاپرک را
پر از خيسي دريا مي کنم و بعد پر ميکشد و
ميرود و
مي رود و
آسماني مي شود با حرف هاي زخمي مجنون
و من تنها ترين دلتنگي آسمانم
تنها ترين آرزوي پرواز
بي تابي شاپرک را پرواز ملکوتي اش تسلا مي دهد
و دل بي قرار مرا تصور تنهايي خاکريز
آخر خاکريز از من تنها تر است در اين سکوت بي رنگ بي عاطفه
دلم مي خواهد از ابراهيم بگويم
باور کن حرف هايم از پر کشيدن شاپرک تکراري تر نيست
حرف هايم شبيه حرف هاي ماهي مهتاب نديده ايست که
خيسي دريا شرمگين اشک هاي نقره اي اش است
هزار بار از نيمه ي پنهان ماه عبور مي کنم
اين بار مي خواهم از اسارت ساکت اين برگ ها رها شوم
بگذار بگذريم از اين شکنندگي نيلي سوزناک
و بي قراريمان را فرياد بزنيم
عيبي ندارد
بگذار اين بار آسمان ترک بردارد از رهايي بغض هاي کهنه مان
ابراهيم خاکريزش را خوب مي شناسد
بگذار پشت خاکريز ، به انتظار بنشينيم
آخر خاکريز از من تنها تر است
و به تنهايي خاکريز سوگند
ابراهيم تنهايمان نمي گذارد …

رسم عاشقی

بیا عاشقی را رعایت کنیم                         

                                                               ز یاران عاشق حکایت کنیم

از آنانکه بوی خدا می دهند                         

                                                               به دنیای ما کربلا می دهند

از آنانکه در جبهه عاشق شدند               

                                                              و با یک تبسم شقایق شدند

از آن سینه سرخان که پرپر شدند            

                                                              به بوی شهادت معطر شدند

بیا تا بگوییم غیرت چه بود ؟                       

                                                              بروجردی و حاج همت که بود ؟

تو در جبهه نصر جنگیده ای                    

                                                             تو با رمز والعصر جنگیده ای

چه گلهای سرخی که پرپر شدند                

                                                             چه مردان سبزی کبوتر شدند

شبی با شهیدان به مجنون رویم              

                                                             به سوی دیار پر از خون رویم

بیا وارث خشم حیدر شویم                   

                                                            شبی شاهد فتح خیبر شویم

بگوییم ما حاج احمد که بود ؟                  

                                                            امیر سپاه محمد که بود ؟

بیا زائر روح اقدس شویم                  

                                                            علمدار بیت المقدس شویم

بیا فصل فصل غدیر خم است                   

                                                            علی باز هم قبله مردم است

دل خویش را نذر غیرت کنیم                 

                                                            بیا با علی باز بیعت کنیم

غریبانه در خاک زندانیم . . .

چرا ای شهادت نمی خوانیم ؟ . . .

راز چشمات

راز چشمات
چقدر دست نيافتني است
راز بي پايان چشمانت...
سفر به عمق نگاهت...
در چشمانت چه پنهان كرده اي
كه معناي سنگين نگاهت
جهاني را اينگونه به تفكر وا مي دارد؟

روایتی دیگر از حاج همت

از همه ی لشكرِ حاج همت، تنها چند نيروي خسته و ناتوان باقي مانده. امروز هفتمين روز عمليات خيبر است. هفت روز پيش، رزمندگان ايراني، جزاير مجنون را فتح كردند و كمر دشمن را شكستند. آنگاه دشمن هرچه درتوان داشت، به‍كار گرفت تا جزاير را پس بگيرد؛ اما رزمندگان ايراني تا امروز مقاومت كرده‍اند.

همه‍جا دود وآتش است. انفجار پشت انفجار، گلوله پشت گلوله. زمين ازموج انفجار مثل گهواره، تكان مي‍خورد. آسمان جزاير را بجاي ابر دود فرا گرفته ... و هواي جزاير را بجاي اكسيژن، گاز شيميايي.

حاج‍همت پس از هفت‍شبانه‍روز بي‍خوابي، پس از هفت‍شبانه‍روز فرماندهي، حالا شده مثل خيمه‍اي كه ستون‍هايش را كشيده باشند. نه توان ايستادن دارد و نه توان نشستن ونه حتي توان گوشي بي‍سيم به دست گرفتن.

حاج‍همت لب مي‍جنباند؛ اما صدايش شنيده نمي‍شود. لب‍هاي او خشكيده، چشمانش گود افتاده. دكتر با تأسف سري تكان داده، مي‍گويد: ((اينطوري فايده‍اي ندارد. ما داريم دستي‍دستي حاج‍همت را به كشتن مي‍دهيم. حاجي بايد بستري بشود. چرا متوجه نيستيد؟ آب بدنش خشك شده. چند روزاست هيچي نخورده ...))

سيد آرام مي‍گويد:((خوب، سرُم ديگر وصل كن))
دكتر با ناراحتي مي‍گويد: (( آخر سرُم كه مشكلي را حل نمي‍كند. مگر انسان تا چند روز مي‍تواند با سرم سرپا بماند؟))
سيد كلافه مي‍گويد:(( چاره ديگري نيست. هيچ نيرويي نمي‍تواند حاج‍همت را راضي به ترك جبهه كند.))

دكتر با نگراني مي‍گويد: (( آخر تا كي ؟ ))

ـ تا وقتي نيرو برسد.

ـ اگر نيرو نرسد، چي ؟

سيد بغض آلود مي‍گويد: ((تا وقتي جان در بدن دارد. ))

ـ خوب به زور ببريمش عقب.

ـ حاجي گفته هركسي جسم زنده مرا ببرد پشت جبهه و مرا شرمنده امام كند، مديون است ... سرپل صراط، جلويش را مي‍گيرم.

دكتر كه كنجكاو شده، مي‍پرسد: ((مگر امام چي گفته ؟ ))

حاج‍همت به امام خميني فكر مي‍كند و كمي جان مي‍گيرد. سيد هنوز گوشي‍هاي بي‍سيم را جلوي دهان او گرفته. همت لب مي‍جنباند و حرف امام را تكرار مي‍كند : ((جزاير بايد حفظ شود. بچه ها حسين‍وار بجنگيد. ))

وقتي صداي همت به منطقه نبرد مخابره مي‍شود، نيروهاي بي‍ر‍مق دوباره جان مي‍گيرند، همه مي‍گويند؛ نبايد حرف امام زمين بماند. نبايد حاج‍همت، شرمنده امام شود.

دكتر سرمي ديگر به دست حاج‍همت وصل مي‍كند. سيد با خوشحالي مي‍گويد: ((ممنون حاجي! قربان نفس‍ات. بچه‍ها جان گرفتند. اگر تا رسيدن نيرو همين‍طوري با بچه‍ها حرف بزني، بچه‍ها مقاومت مي‍كنند. فقط كافي است صداي نفس‍هايت را بشنوند! ))

حاج‍همت به حرف سيد فكر مي‍كند: بچه‍ها جان گرفتند ... فقط كافي است صداي نفس‍هايت را بشنوند ... .

حالا كه صداي نفس‍هاي حاج‍همت به بچه‍ها جان مي‍دهد، حالا كه به جز صدا، چيز ديگري ندارد كه به كمك بچه‍ها بفرستد، چرا در اينجا نشسته است؟ چرا كاري نكند كه بچه‍ها، هم صدايش را بشنوند و هم خودش را از نزديك ببينند ؟

سيد نمي‍داند چه فكرهايي در ذهن حاج‍همت شكل گرفته؛ تنها مي‍داند كه حال او از لحظه پيش خيلي بهتر شده؛ چرا كه حالا نيم‍خيز نشسته و با دقت بيشتري به عكس امام خيره شده است.

حاج همت به‍ياد حرف‍امام مي‍افتد، شيلنگ سرم را از دستش مي‍كشد و ازجا برمي‍خيزد. سيد كه از برخاستن او خوشحال شده، ذوق زده مي‍پرسد:((حاجي، حالت خوب شده!؟ ))

دكتر كه انگشت به دهان مانده، مي‍گويد : (( مراقبش باش، نخورد زمين))
سيد درحالي‍كه دست حاج همت را گرفته، با خوشحالي مي‍پرسد: ((كجا مي‍خواهي بروي؟ هركاري داري بگو من برايت انجام بدهم.))

حاج همت از سنگر فرماندهي خارج مي‍شود. سيد سايه به سايه همراهي‍اش مي‍كند.

ـ حاجي، بايست ببينم چي شده ؟

دكتر با كنجكاوي به دنبال آن دو مي‍رود. سيد، دست حاج‍همت را مي‍گيرد و نگه مي‍دارد. حاج همت، نگاه به چشمان سيد انداخته، بغض‍آلود مي‍گويد: «تو را به خدا، بگذار بروم سيد! »

سيد كه چيزي از حرف‍هاي او سر درنمي‍آورد، مي‍پرسد :(( كجا داري مي‍روي؟ من نبايد بدانم ؟ ))
ـ مي روم خط، خدا مرا طلبيده !

چشمان سيد از تعجب ونگراني گرد مي‍شود.

ـ خط، خط براي چي؟ تو فرمانده لشكري. بنشين تو سنگرت فرماندهي كن.

حاج‍همت سوار موتور مي‍شود و آن را روشن مي‍كند.

ـ كو لشكر؟ كدام لشكر ؟ ما فقط يك دسته نيرو تو خط داريم. يك دسته نيرو كه فرمانده لشكر نمي‍خواهد. فرمانده دسته مي‍خواهد. فرمانده دسته هم بايد همراه دسته باشد، نه تو قرارگاه.

سيد جوابي براي حاج‍همت ندارد. تنها كاري كه مي‍تواند بكند، اين‍است كه دوان‍دوان به سنگر برمي‍گردد، يك سلاح مي‍آورد و عجولانه مي‍آيد و ترك موتور حاجهمت مي‍نشيند. لحظه‍اي بعد، موتور به تاخت حركت مي‍كند.

لحظاتي بعد گلوله‍اي آتشين در نزديكي موتور فرود مي‍آيد. موتور به سمتي پرتاب مي‍شود و حاج‍همت و سيد به سمتي ديگر. وقتي دود وغبار فرو مي‍نشيند، لكه هاي خون برزمين جزيره نمايان مي‍شود.

خبر حركت حاج‍همت به بچه‍هاي خط مخابره مي‍شود. بچه‍ها ديگر سرازپا نمي‍شناسند. مي‍جنگند و پيش مي‍روند تا وقتي حاج‍همت به خط مي‍رسد، شرمنده او نشوند.

خورشيد رفته‍رفته غروب مي‍كند و يك لشكر نيروي تازه نفس به خط مي‍آيد.

بچه ها از اينكه شرمنده حاج‍همت نشده‍اند؛ از اينكه حاج همت را نزد امام روسفيد كرده و نگذاشته‍اند حرف امام زمين بماند، خوشحالند؛ اما از انتظار طاقت فرساي او سخت دلگيرند !

- با نگاه آخرينش خنده کرد ماندگان را تا ابد شرمنده کرد-

مرد جاوید

اى جاودانه مرد! اى ماندنى ترين

يادت هميشه سبز نامت هميشه در دل شيدائيان بلند

اى آيه هاى نور در جارى كلام تو پيدا اينك خداى را، لختى درنگ كن

با ما بگو، وقتى كه نيستى ما در كلام شعله به آتش كشيم دل در شعلههاى ياد تو؟

يا در نگاه خسته ديروزت ما در كدام شعله بسوزيم؟

اى داغ صد حديثبه دل برده در سكوت

با ما بگو شرح بلند آن غم پنهان خويش را

اى بهترين كلام ،اى شعر ناب قرن

من در كدام واژه تو را ميهمان كنم

من در كدام واژه بجويم نشان تو

من در كدام آينه تصوير

منعكس شدهات

را پيدا كنم

شايد در

                                         قطره هاى اشك يتيمى از يك شهيد 

(( شهید محمد ابراهیم همت ))

شور حاج همتی

کسانی که داشتند از پشت به همّت نگاه می کردند فقط سایه ای از او می دیدند. صبح بود، خورشید تازه طلوع کرده بود و البته طلوع را هیچ جا بهتر از یک دشت صاف نمی توان دید. همّت پشت به دیگران ایستاده بود و بین آنها و خورشید حائل شده بود. نگاهش به دور دست خیره بود ... مثل همیشه. همه در میان نور طلوع سایه ای از بدن همّت را می دیدند. همّت برای بازرسی منطقه می رفت. ریشش را خاراند، دستش را به سمت جیب پیراهنش برد و سیگاری بیرون آورد. آتش زد... دود غلیظی بیرون داد. دفترچه و قلمش را به دست گرفت و رفت برای بازدید از منطقه عملیات...

***

شب شده است. همّت خسته از کار امروز حالا منتظر است تا قوایش برای پیشروی آماده شوند. قرص ماه کامل است و همّت گویی هر قدر بیشتر به ماه نگاه می کند نیازش به خواب کمتر می شود. بی سیم چی می رسد کنار ابراهیم همّت. می گوید: کی شروع می کنیم به پیشروی سردار؟... همّت می گوید: همین حالا... و برمی خیزد...

بیابان وسیع سرزمین های جنوب قدم های رزمندگان را حس می کند. همّت راه می رود و بیسیم چی از او عقب نمی ماند. همّت هر از چند گاهی به آسمان نگاه می کند. قرص ماه امشب طور دیگریست... حالا دیگر نگاه همّت بیشتر به سمت آسمان است تا به روی زمین... رزمندگان مشغول پیروی اند... آرام و ساکت... قطره اشکی بر گونه همّت می لغزد... بیسیم چی به صورت سردار نگاه می کند... ماه به پشت ابر می رود چرا که رزمندگان در میان دشت وسیع نباید دیده شوند!... ماه از پشت ابر بیرون می آید... چرا که رزمندگان برای عبور از رودخانه نیاز به نور مهتاب دارند!!... بیسیم چی در گوشی می گوید: ماه را ببینید!... امشب ماه هم با ماست!... همّت گریه می کند... نور ماه به اشکی که بر گونه همّت لغزیده می تابد وقطره اشک برق می زند...

***

همه ای طلایه داران... یورشی دوباره باید
شب حمله بشکفانید... گل سرخ آرزو را... که طلیعه سعادت... سحر از افق برآید...
چه زیبا می خواند آهنگران!

***

جزیره مجنون. جزیره باتلاقی و صعب العبور. فرمان از پشت جبهه جنگ اینطور رسیده است: جزیره باید حفظ شود...

امروز هفتمین روز است که رزمنده ها می جنگند برای حفظ جزیره مجنون. نبرد سخت است. جوانان ایران یکی بعد از دیگری به کام مرگ می روند تا ایران بماند... همه به عشق همّت می جنگند. همه ابراهیم همّت را دوست دارند... امروز هفتمین روز عملیات خیبر است و همّت هفت روز است که نخوابیده. بچه ها به عشق همّت و به عشق ایران می جنگند. صدای همّت از پشت بی سیم برایشان موجی از شور و هیجان می آفریند. دلاورانه می جنگند... با آغوش باز به کام مرگ می روند تا ایران بماند... هستی شان را فنا می کنند تا ایران بماند... دشمن اما سرسخت است... جزیره صعب العبور است و راهها به بن بست ختم می شود. رزمندگان ایران در آب می جنگند و دشمن بر خشکی. روزگار بر همّت و یارانش تنگ شده است...
- چند دقیقه بخواب ابراهیم!... از پا می افتی! هفت روزه که نخوابیدی!
- من اگه بخوابم اونهایی که اون جلو می جنگند چه کار کنند؟
دکتر سرمی به دست همّت وصل می کند. سردار توان ایستادن ندارد. مدت مدیدی است که چیزی نخورده... همّت از پشت بی سیم با بچه ها صحبت می کند...

***

- بگیر بخواب ابراهیم!... خسته ای!
- خسته نیستم... می خواهم کودکم را نگاه کنم... این بچه چطور این قدر زیبا می خندد... بخند ... بخند... بخند...

***

- گوش کن سید! باید برم پیش بچه ها...
سید و دکتر به سمت همّت برگشتند. در جمع سه نفره سنگر در میان آتش و دود جزیره مجنون این بار همّت بود که پس از چند دقیقه سکوت را شکسته بود. سرم را از دستش بیرون کشید و بلند شد ایستاد...
دکتر گفت: کجا؟... و سید تا خواست بگوید ((صبر کن)) ، همّت از سنگر بیرون رفته بود. از میان رزمندگان عملیات خیبر عده معدودی باقی مانده بودند و می جنگیدند. از بقیه هیچ چیز نمانده بود جز یک اسم و البته جسدی که اگر متلاشی نشده بود و می شد پیدایش کرد... همّت حالا می رفت تا همراه یاران اندکش بجنگد. موتور سیکلت را روشن کرد و راه افتاد به سمت خط مقدم... باران گلوله می بارید و گاز شیمیایی گلو را می سوزاند. بر آسمان جزیره دود بود و دود. خورشید گویی دیگر وجود نداشت. در میان صوت شلاق وار صدای گلوله ها صدای گاز موتور همّت شنیده می شد. با سرعت می راند و از تپه ماهور ها می گذشت تا برای کمک به جمع باقی مانده به خط برسد.
بچه های خط از بی سیم شنیده اند که سردار خیبر برای کمک به سمت خط می آید. همه سراسر از انرژی شده اند و با تمام قوا می جنگند. کمی عقب تر همّت نشسته بر موتور سیکلت به سوی خط می آید.
همه ای طلایه داران... یورشی دوباره باید...
فریاد... مجنون ... جزیره... گلوله و آتش و دود... حمله... طلیعه سعادت... سحر از افق .... برآید... برآید... برآید...

موتور همّت از روی تپه کوچکی گذشت. ناگهان در چند متری اش گلوله آتشینی فرود آمد. همّت به سمتی پرتاب شد و موتور به سمتی دیگر... دود که فرو نشست چند لکه خون روی زمین مانده بود و آن طرف تر جنازه بی سر محمد ابراهیم همّت ...
همّت جاویدان شد، باآن نگاهش که همیشه به دوردست بود و گویا چیزی می دید که ما نمی بینیم...

غزل حاج همت

تشنه تشنه سوختيم و طاقتي نمانده بود

                                                               از حماسه ها به جز جراحتي نمانده بود

آسمان شکست و ماه نخل را وداع کرد

                                                               صبح را دريغ و درد رغبتي نمانده بود

باز فتنه مي وزيد در مشام دشتها

                                                               فرصتي براي استراحتي نمانده بود

کوه مي گريخت خيبري دوباره مي رسيد

                                                               آه در قلندران جسارتي نمانده بود

يا که ذوالفقار در نيام قوم ما نبود

                                                               يا که بود و شور حاج همتي نمانده بود

کاش آخرين ستاره از محاق مي گذشت

                                                               يا به روش شعر من امانتي نمانده بود

سخن شهید همت در مورد شهادت

شهادت، زيباترين، بالنده‌ترين و نغزترين کلام

در تاريخ بشريت است، شهادت بهترين و روشن‌ترين معني حقيقي توحيد است و

تاريخ تشيع خونين‌ترين و گوياترين تابلو نمايانگر شکوه و عظمت شهيد است

خاطرات کوتاهی از شهید همت

شهر خالي است ز عشاق بود كز طرفي

                                       مردي از خويش برون آيد و كاري بكند؟

و در شهر كه خالي از عشاق بود،‌ مردي آمد كه شهر را ديوانه كرد. زمين را ديوانه كرد. زمان را ديوانه كرد. او كه آمد،‌ از هر طرف عاشقي پيدا شد كه از خويش برون آمد و كاري كرد.اما اين همه عاشق كه به جان و عدد، صدها حواري در جيب داشتند، طرفه حكايتي بودند كه كس به ديدن هم باور نتوانست كرد، چه به شنيدن. اين‌ها حكايت يكي از اين عاشقان است، در روزگار ظهور روح خدا؛‌ حكايت همت.

همه مي‌خواهند بمانند،‌ حتي آن‌هايي كه با آمدن و رفتنشان فقط صفري به صفرهاي هستي اضافه مي‌كنند. زندگي هر كس،‌ تلاش او براي اين ماندگاري است.قصه‌ي همت،‌ بعضي صفحاتش،‌ مثل قصه‌ي خيلي‌هاي ديگر است و بعضي‌هاش فقط مال خود او است. او هم قصه‌ي به دنيا آمدنش هرچه بود،‌ مثل همه‌ي ما،‌ وقتي آمد گريست. بچگي كرد. تا بزرگ شود، تسبيح تربت‌ها خورد. مدرسه رفت. حتي گاهي از معلمش كتك خورد و گاهي به دوستانش پس‌گردني زد. بعضي تابستان‌ها كار كرد. دوست داشت داروسازي بخواند،‌ ولي در كنكور قبول نشد. بعد دانش‌سرا رفت و معلمي كرد. او هم قهر و عشق،‌ هر دو،‌ را داشت. خنديد و خنداند. زندگي كرد. هم‌راه شد. رفت و گرياند. تنها چيزي كه او را در اين دوْر ماندني كرد،‌ راهي بود كه به دل‌ها باز كرد و عشقي كه آفريد. قصه‌اش،‌ قصه‌ي دوستي است كه هم‌راه شد،‌ همسري است كه عشق ورزيد، پدري است كه دل كَند. قصه‌ي زندگي او گاه صفحه‌هايي دارد كه به افسانه مي‌ماند، اگر به آسمان راهي نداشته باشي

ادامه نوشته

بخشی از وصیت شهید همت

پدر و مادر! من زندگی را دوست دارم ولی نه آنقدر که آلوده اش شوم

و  خویش را فراموش کنم علی وار زیستن و علی وار شهید شدن

و حسین وار زیستن و حسین وار شهید شدن را دوست دارم .

الگوی جاوید یک انسان مومن رستن از هوی و هوس است و من این اگو را دوست دارم.

تاریخ شهادت:  ۲۴/۱۲/۱۳۶۲ 

محل و نحوه شهادت: جزیره مجنون در عملیات خیبر توسط اصابت ترکش گلوله